Wspomnienia Igły....

Pyza

wiem ze każdy to czytał,ale warto zeby były tu taj bo w końcu to Igła mówił o Arku......
Wszystko zaczęło się około 1996 roku, wtedy nasze ścieżki życia spotkały się po raz pierwszy, a było to w Rzeszowie. Ja byłem na zgrupowaniu kadry B, a Arek był uczniem Szkoły Mistrzostwa Sportowego, do której trafił jako utalentowany młody siatkarz. Bóg dał mi to szczęście, że postawił Arka na mojej drodze.

Zajmował on pokój trzyosobowy, dołączyłem do niego razem z Łukaszem Krukiem. Oczywiście wtedy nawet sobie nie zdawałem sprawy, że to nieoszlifowany diament polskiej siatkówki i mam przyjemność spędzić te dwa tygodnie obozu z człowiekiem, który już w niedalekiej przyszłości stanie się moim najlepszym przyjacielem. Arek skończył szkołę, zdał maturę i podpisał trzyletni kontrakt z AZS Częstochowa.
Był rok 2000. Rozpoczęła się budowa nowego zespołu. Dołączyli – Jakub Oczko, Michał Bąkiewicz, ja, Grzesiek Szymański – klub stawiał na młodość. Byliśmy “młodymi wilkami” - to dziś bardzo popularne określenie i wtedy zaczęły się nasze bliższe spotkania. Prawie od samego początku zrozumieliśmy, że nadajemy na tych samych falach i rozumiemy się często bez słów.

Arek trafił po raz pierwszy do ligowej drużyny, gdzie ludzie byli już ograni, wiedzieli więcej o co chodzi w ekstraklasie. On stawiał początkowe kroki i od pierwszego spojrzenia wiedziałem, że to niezwykle skromna osoba. Ogromna w tym zasługa jego rodziców, bo wychowali wspaniałego chłopaka który mimo szybko zdobytej popularności pozostał do końca skromnym i nieśmiałym

Otwarty dla ludzi, nigdy nie odmówił podpisania autografu, zrobienia wspólnego zdjęcia, bardzo cierpliwy. Zawsze ostatni opuszczał halę. Na początku naszej znajomości poznałem rodziców Arka, - tata wielki miłośnik siatkówki, bardzo często odwiedzał syna w Częstochowie wspierając go duchowo i dając dobre rady. Przyjeżdżał na mecze, kibicował. Więź między nimi była widoczna i piękna. Rodzice martwili się o Arka, czy sobie poradzi, czy będzie na tyle silny aby pokonać wszelkie przeciwności. Z rodzinnego domu wyniósł to co najcenniejsze i najbardziej wartościowe – ciepło, szacunek dla drugiego człowieka, skromność, dobroć i otwartość na innych ludzi – tacy byli jego rodzice i on to od nich przejął. Kiedy tylko mógł to do domu wracał, odwiedzał wszystkich znajomych, klub, szkołę – o nikim nie zapominał.
W chwili poznania Arka, każdy czuł, że ma do czynienia z osobą skromną, a jak go bliżej poznał, to mógł się tylko przekonać, że tak właśnie było w rzeczywistości. Szybko się zaaklimatyzował w częstochowskim klubie. Po roku już się czuł jak “ryba w wodzie”. Częstochowa zawsze miała przyjazny klimat, w zespole wszyscy czuli się jak w dużej rodzinie. Nikogo nie odrzucano, każdy po jakimś czasie odnajdował swoje miejsce. A my dogadywaliśmy się coraz lepiej, - już wtedy wiedzieliśmy, że to przeznaczenie postawiło nas na tej wspólnej drodze. Zaczęliśmy po meczach chodzić na wspólne kolacje, od czasu do czasu robiliśmy wypady na dyskoteki, byliśmy młodzi, chcieliśmy potańczyć, miło spędzić ten wolny czas, którego nigdy wiele nie było, jak to w wyczynowym uprawianiu sportu. Wspólne rozmowy zmieniły wartość – na początku rozmawialiśmy na lekkie i przyjemne tematy, teraz toczyliśmy poważne dysputy na najpoważniejsze tematy – rozumieliśmy się znakomicie.
Wyczuliśmy w sobie bratnie dusze. Arek poznał Agnieszkę – nie będę zdradzał w jakich to nastąpiło okolicznościach, o pozwolenie należy ją spytać (śmiech Igły). Agnieszka w znacznym stopniu wpłynęła na niego, potrafiła go wspierać w trudnych momentach, rozumiała go jak mało kto. Arek był mało konfliktowy. Nie zwracał uwagi na media, nie unikał ich, tylko nie lubił szumu wokół swojej osoby, nie lubił jak się go określało mianem gwiazdy, źle się czuł w blasku reflektorów, nie każdy to wytrzymuje. Zawsze mówił, że chce być doceniany wyłącznie za to co robi, czyli za jak najlepszą grę w siatkówkę – to było dla niego najważniejsze. Nie chciał, aby go zapamiętano jako gwiazdę, tylko wyśmienitego gracza i dobrego człowieka. Z nikim nigdy nie miał zatargów – nie znam człowieka, który by źle o Arku mówił.Tak było za jego życia, tym bardziej teraz po tragicznej śmierci, która go nam tak wcześnie zabrała. Miał bardzo dobre podejście do ludzi i wrażliwe serce – pomagał biednym. Jak ktoś prosił o zapomogę, to oddał mu to co miał, nie przeszedł nigdy obojętnie koło kogoś potrzebującego. Takie były cechy jego charakteru – te cechy młodzi ludzie powinni od niego przejąć.
Tak kwitła nasza przyjaźń - przyjaźń na “śmierć i życie”

Magazyn Siatkówka Listopad 2005r nr11(39) "Ignaczak wspomina Gołasia" Krzysztof Ignaczak (przy pomocy M.Gotowiec)

Mam nadzieje ze sie nie obrazisz ze to tu zamieszcze (ale zawsze możesz skasować ten temat,nie obraże sie)

patrycja

Wiesz, jak dla mnie to nie ma sprawy, ale niepodpisałaś skąd to wziełaś. Wiesz, prawa autorskie... Więc odrazu za pamięci zrobiłam to za Ciebie Smile

Pyza

dzieki ja tak czytam gdzie to niby napisałas czytam zytam i juz wiem gdzie Cool

jeszcze raz dzieki Cool

Dagmara

Zawsze jak to czytam, to wszystko wraca. W tamtym roku była LŚ w Łodzi akurat wtedy, gdy wyjechałam na obóz językowy Sad

. Obiecałam sobie, że spotkam Arka za rok...

Kiedy się dowiedziałam o jego śmierci, nie chciałam iść na mecz, wszystko straciło dla mnie znaczenie. Ale pewnego dnia pomyślałam sobie, że muszę iść na ten mecz LŚ tak, jakby On tam miał grać - właśnie dla niego. Nie można zmieniać swoich planów...

Poza tym - On tam będzie razem z chłopakami Smile

szpilka

oj będzie

i będzie u nas w serdusiach Smile

teraz i zawsze i na wieki wieków - Amen...
Razz

Dagmara

Będzie - dopóki pamiętamy. Znacie piosenkę zespołu Sumptuastic "Niepokonani"?? Zawsze jak ją słyszę, myślę o Arku Smile

Pyza

a jaka to jest piosenka bo ja ją nigdy nie słyszałam
masz może do niej link?? albo coś zebym mogła usłyszeć Question

szpilka

Pyza

ja mam juz ja Cool

jak chcesz to pode Ci dać Cool

(jak Dagmara pozwoli Laughing

Dagmara

Jasne!! teraz to już twój plik Wink

patrycja

Mnie się zawsze Arek przypomina jak słucham piosenki Perfectu "Niepokonani" bo kiedyś dla Magazynu Siatkówka jak Michał Winiarski wspominał Gołasia to właśnie mówił że zawsze jak jechali samochodem to śpiewali m.in. tą piosenkę. A zresztą jak inne słowa moga pasować do tej sytuacji, jak nie właśnie tej piosenki?

Pyza

ja właśne ją słucham tej piosenki,i właśnie dzięki Michałowi jak to powiedził..........

Dagmara

A ja lubię Perfect i Lady Pank, etc. i znałam ją wcześniej. Razz

patrycja

a kto by nieznał "Niepokononanych" - to obowiązkowe Smile

Pyza

a dziś poznałam Laughing